شب سایه سنگینش را بر دوش ناتوان من نهاده است،هرگز نتوانم طاقت آورم سنگینی سکوت شب را.این سکوت دیوانه ام می کند،به این می اندیشم که آیا سکوت نشان این است که من در دنیای انتظار تنهایم؟ ستاره ها به زیبایی به من چشمک می زنند،شاید می خواهند با من در بیداری شبانه ام همراه باشند،شاید می دانند قلب کوچک من تنهاست،امّا نه!آمده اند تا به من بگویند که همه منتظرند و این صدا،صدای ِسکوت انتظار است.تا صدای پایش،رسا شنیده شود.
نویسنده :
ملیحه ابراهیمی - ساعت 2:19 صبح روز سه شنبه 86/3/29
نظرات ()
|
لینک ثابت
|
